jueves, 23 de junio de 2011

¿Y si nos cargamos la educación?

 
Tenemos un Conselleiro de Educación que no nos lo merecemos. Ni nosotros, ni nadie. Porque nadie se merece el castigo de que un individuo así pueda tomar decisiones que afecten a su vida (claro que él no hace más que seguir la política que le dictan sus amos). Él tampoco se lo merece. El ser conselleiro, claro.
Cada día y por la puerta de atrás (sabemos que hay órdenes expresas en la consellería de que no se notifiquen estas cosas a los centros antes de que salgan en la prensa), un nuevo recorte. Porque no es sólo la ampliación de la carga lectiva en el horario de los profes (que no la carga de horas semanales de trabajo, según nuestros iluminados dirigentes, lo cual implica que las horas que antes dedicaba a hacer otras cosas tendré que dedicarlas a esas horas más de clase y a subir y bajar a los niños del bus, con lo cual dejaré de hacer esas otras cosas que hacía para mis alumnos).
Los papás y las mamás, que ahora aplauden hasta con las orejas estas decisiones, en cuanto empiecen a padecer las consecuencias de estos recortes, culparán a los profesores, que son unos vagos... Pero no quiero hablar de los papás y las mamás, esos mismos que se empeñan en llevar en el coche a sus hijos hasta la puerta misma del aula (si los dejaran…) por la semana, con el consiguiente peligro de atropello a los otros alumnos, pero que no sé yo donde están los sábados a las 2 de la madrugada cuando sus hijos están en la calle, en la puerta de un pub con una copa en la mano…
Cuando desaparezcan las bibliotecas escolares porque no haya quien las atienda; cuando no se puedan realizar actividades extraescolares y complementarias porque no haya personal que pueda acompañar a los niños; cuando las aulas estén masificadas, con lo que eso supone de perjuicio en la atención personalizada a los alumnos; cuando las cafeterías estén en manos de una empresa de algún amigo de algún mandamás (esta es la última), empresa a la que sólo le preocupa la rentabilidad, y no la correcta atención a los chicos; cuando desaparezca el PROA (Programa de Refuerzo, Orientación y Acompañamiento), que ahora presta su apoyo a aquellos alumnos necesitados de una ayuda “extra” para alcanzar el rendimiento adecuado; cuando desaparezcan los grupos de Diversificación Curricular, dirigidos a aquellos alumnos que pueden obtener el título de E.S.O. con un apoyo específico; las horas de refuerzo educativo;…
En fin, cuando todo esto ocurra, por favor, recuerden que fue la Consellería de Educación en manos (nunca mejor dicho esto de “estar en manos de…”) de D. Jesús Vázquez la que tomó las decisiones, no el profesorado.

martes, 7 de junio de 2011

A insoportable levedade das Bibliotecas Escolares Galegas

Es época de recortes. De austeridad. ¿Y por donde cortamos? Pues, como siempre, por abajo. Ya sé que es demagógico, pero no se nos ocurre prescindir de algunas de nuestras prebendas tan necesarias y que suponen una asumible carga económica para la administración. No se nos ocurre recortar nuestro salario para igualarlo con el salario medio de este nuestro país. No se nos ocurre recortar las dietas de aquellos representantes nuestros que no están dispuestos a vivir donde trabajan (mientras el resto, si no queremos vivir donde trabajamos, tenemos que pagarnos el desplazamiento de nuestro bolsillito; y si nos toca quedarnos a currar por la tarde, pagarnos además nuestra comidita). No. Recortamos en servicios superfluos como educación y sanidad...
¿Para qué coño sirve una biblioteca escolar? Mejor acabar con ellas, que ocupan espacio, están llenas de libros y, lo mismo, a los profesores se les da por enseñar a sus alumnos a recabar información en ellas, seleccionarla, manejarla, utilizarla, pensarla,... ¡Uf! ¡Qué peligro! Mejor les enseñan el teorema de Gauss, que ese sí que les va a servir en la vida (sobre todo en la pescadería, no te digo). Mejor que hablen inglés antes que gallego, que les va a ser más útil (sobre todo para hablar con un inglés)... Mejor que los profesores "baixen o lombo" y les den toda la información elaboradita, filtradita, supervisadita, dirigidita... Así tendremos buenos perritos falderos en un futuro, y no ciudadanos capaces de emitir un voto responsable...
Quien así piensa, desconoce por completo cuál debe ser el verdadero objetivo de la educación. Dicen educación, pero piensan adoctrinamiento...  
Añado aquí este "manifiesto" del colectivo de los equipos de bibliotecas escolares gallegas incluidas en el Plan de Mellora de Bibliotecas Escolares (PLAMBE), que subscribimos en todos sus términos (sobre todo tras haber formado parte durante seis años del equipo de biblioteca del IES Poeta Díaz Castro):

"Hai proxectos que nacen marcados pola vulnerabilidade e a razón desta circunstancia non ten nada que ver coa falta de rigor ou a pouca entrega das persoas que os poñen en marcha. Máis ben ten que ver co feito de que nacen destinados a nadar contra corrente. Con todo, esa é a principal razón da súa existencia: xorden porque responden a unha necesidade non satisfeita pero compartida por un número crecente de persoas que senten que é posible compartir e facer viable o proxecto xuntos. Así naceu o movemento que cristalizou na iniciativa que todos coñecemos como PLAMBE. De xeito que dende hai algúns anos, esa iniciativa levou o mellor da creatividade e o esforzo de moitos docentes que xenerosamente regalaron o seu tempo e a súa capacidade de formar equipos e ilusionar a outros docentes en centros e centros de toda a nosa comunidade. Xuntos aprendemos a ser rigorosos e esixentes nos nosos proxectos, a crear espazos de aprendizaxe colaborativo, de cambios de estratexia, de achegamen to ás novas tecnoloxías, de racionalización na xestión da información. Que ninguén se equivoque: os responsables das bibliotecas escolares non son seres evanescentes perdidos en vanas quimeras que tentan “roubar” horas a materias “importantes” para que o alumnado esmoreza entre mundos de ficción. Nada máis lonxe da realidade. Nun centro onde hai un equipo que xestiona a biblioteca de forma eficaz nótase. Os fondos adquírense con criterio, establécense acordos para xestionar a información, créanse espazos de colaboración e docencia compartida. Non é doado porque a maquinaria educativa ten unhas inercias difíciles de combater. A pesar de todo, estes docentes fórmanse e exercen a súa dura misión en horas non retribuídas, roubadas ás súas familias, ao descanso, ao lecer. Fomos coordinados con rigor e seriedade pola Asesoría de Bibliotecas Escolares pero sempre nos faltou o marco legal axeitado. A nosa misión é dura porque queda moito por definir. Na nosa inxenuidade e boa fe espe rabamos conseguir progresivamente tempos e formación para seguir mellorando na nosa función se demostrabamos que eramos rigorosos e eficaces. Os nosos méritos como colectivo son dabondo coñecidos polos nosos gobernantes e acreditados por diferentes administracións e ámbitos a nivel estatal. Os numerosos e constantes premios anuais de boas prácticas concedidos polo Ministerio de Educación y Ciencia non caeron do ceo. Durante todos estes anos a formación recibida foi fundamental para levar a cabo actuacións rigorosas e enfocadas na dirección correcta.
Sabemos das cuantiosas axudas que a Dirección Xeral de Educación, Formación Profesional e Innovación Educativa, destina a outros proxectos, dos incentivos para a elaboración de contidos dixitais por parte das empresas editoriais, entre outras iniciativas. Non sería tamén interesante fomentar a produción de materiais propios e promover desde cada centro a estandarización de procedementos que axuden a xestionar a información entre o noso alumnado sen confiar todo a eses materiais externos que proceden da industria editorial, por valiosos que poidan ser? Por que non seguir aproveitando a experiencia e valía dos equipos das bibliotecas escolares nestes cometidos?. O noso empeño sempre foi crear nos centros pequenos focos que tentan estender esas boas prácticas de innovación e excelencia. Non entendemos este novo e repentino xiro na política de formación desta Dirección Xeral. Non nos parece xusto posto que, podemos dicir honestamente que, pola nosa banda, cumprimos con fartura. A o desmantelar as estruturas que nos sosteñen o deterioro será proporcional ao entusiasmo e o esforzo investidos: inmenso e imparable. Algúns lembramos como o noso Conselleiro lanzou un bico ao aire ao despedirse dos asistentes aos últimos encontros despois dunhas entusiastas palabras de eloxio polos éxitos logrados polas bibliotecas escolares galegas a nivel estatal. Onde quedou ese entusiamo? Que interpretación debemos facer? O noso país pode permitirse tirar pola borda todo este traballo? E nós?. En que situación quedaremos agora diante das nosas comunidades educativas se despois de tanta insistencia é a propria Consellería a que nos invisibiliza?. "